του Κώστα Βλουτή
Δημοσιογράφος
"Μετά από τον Βουτσινά,
τον Κακογιάννη, τον Βολανάκη, η επιλογή του
Άντολφ Σαπίρο ήταν ένα φυσικό επακόλουθο. Έχει σκηνοθετήσει τις
σπουδαιότερες παραστάσεις μεγάλων κλασικών συγγραφέων όπως ο Τσέχωφ, ο
Ίψεν, ο Μπρεχτ, ο Άλμπι και ο Κλάιστ κι έχει διδάξει θέατρο στα τμήματα
υποκριτικής των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της Ευρώπης με επαίνους και
βραβεία. Θέλω να πω, με όλα αυτά, πως πάνω απ όλα είναι δάσκαλος. Και η
πρόκληση μπροστά στη Ρόουζ ήταν τεράστια. Δεν πρόκειται απλά για μία
ερμηνεία. Πρόκειται για ένα ρόλο - σύμβολο που χρειάζεται εξονυχιστική
μελέτη και ο Αντολφ Σαπίρο είναι αυτός που θα αποσυμβολίσει την
ηρωίδα"... που ενσαρκώνει τελικά, με πολύ πολύ επιτυχία, στο θεάτρο η
"μυθική" φιγούρα του καλού ελληνικού κινηματογράφου...
Η Ζωή Λάσκαρη.
Η "Ρόουζ" βρίσκει στη Λάσκαρη
την ανάσα και την μαγκιά για να κατέβει στην πλατεία και να φτάσει στον
εξώστη, για να καταλήξει σε παρατεταμένο χειροκρότημα, ως
επιβράβευση...
Γιατί
η απαιτητική "Ρόουζ" χρειάζεται μια γυναίκα με τσαγανό και θεατρική
παιδεία να "ζωντανέψει" και να ταξιδέψει τους θεατρόφιλους στον
περιπετειώδη κόσμο της που είναι γεμάτος αγώνα, απογοήτευση, θλίψη,
πείσμα...
Μια
γυναίκα "Ρόουζ" (μια θεατρίνα, όχι υποκρίτρια) να ζωντανέψει μνήμες
μιας ηρωίδας που "ξεκινά από τη Ρωσία, φτάνει στη Βαρσοβία, μπαίνει στα
γκέτο, μέσα στους υπονόμους, για να βρεθεί στην Αμερική και να φτάσει
στο τέλος να την απαρνηθούν τα παιδιά της γιατί δεν την θεωρούν Εβραία
και τη βρίζουν... Κυρίως, η νύφη της που "εγινε" Εβραία για να
παντρευτεί το γιο της... Της λέει, σε μια στιγμή: "Δεν έχεις το δικαίωμα
να λέγεσαι Εβραία'', για να την αποστομώσει η Ρόουζ: "Εσύ, την ώρα που
βαφτιζόζουν Εβραία, εγώ θρυνούσα νεκρούς"!...
Ζεις, μαζί της, τις διαδρομές
και τις αλήθειες της σε ένα μόνολογο εκκωφαντικό, τόσο που δεν σε
παίρνει να μη συνειδητοποιήσεις την αξία και την συνεισφορά αυτής της
γυναίκας...
Για τον εκκωφαντισμό του θεατρικού μονολόγου υπάρχει εξήγηση, έτσι κι αλλιώς: "Η Ρόουζ είναι ένας θεατρικός μονόλογος, αλλά η ίδια δεν είναι μόνη. Η
πρόκληση αυτής της παράστασης ήταν εξαρχής αντιφατική: μια ηθοποιός μόνη
πρέπει να ταυτιστεί με μια γυναίκα, να γίνει μια γυναίκα που δεν υπήρξε
ποτέ μόνη. Πότε δίπλα σε ένα γερμανικό άρβυλο, πότε δίπλα σε έναν
ραβίνο και πότε δίπλα στους ταξιδιώτες του ''Έξοδος 1947''...
Η Ρόουζ
συντροφεύεται από ανθρώπους που εκπροσωπούν πολλούς και διαφορετικούς
μικρόκοσμους. Αυτά όλα ο Σαπίρο ήθελε να αποδοθούν στη σκηνή. Ο σταυρός
της Ρόουζ, άρα και ο δικός μου, δεν είναι προσωπικός. Φέρει, μαζί της, τις
τραγωδίες των ανθρώπων με τους οποίους ανταμώθηκε. ’'Αρα εγώ είχα να
αναμετρηθώ με μια γυναίκα, της οποίας ο λόγος συνοψίζει τους λόγους των
ανθρώπων αυτών. Είναι ένας υπέροχος πολυφωνικός μονόλογος".
Η
ατμόσφαιρα σχεδόν μαγευτική που απλώνεται, για την ηρωίδα στα χρόνια
του Ολοκαυτώματος, που κουβαλά στην πλάτη της όλους τους σταυρούς των
γυναικών, που την στηρίζει η υπερηφάνεια της και το πείσμα να κρατήσει
οικογένεια, σπίτι, δουλειά...
Παρακολουθώντας το έργο θα σου θυμίσει πολλές στιγμές του σημερινού μας κόσμου !
Ο "μύθος" Λάσκαρη έχει βρει το ρόλο της ζωής του...
Και
να φανταστείς πως η "Ρόουζ" πήγε και του χτύπησε την πόρτα της καρδιά
του! Τον βρήκε κι εκείνος την καλοδέχτηκε. Της φέρθηκε με τιμιότητα...
Και την απογείωσε...
Νόμος έλξης, βλέπεις...
Γιατί είναι κάποιοι ρόλοι που σε ζητούν απεγνωσμένα...
Δεν μπορείς να τους ξεφύγεις...
Καρμική σχέση...
Μην πας να δεις τη Λάσκαρη του σινεμά.
Πήγαινε να δεις το αποστάλαγμα πετυχημένης πορείας μιας ηθοποιού που θα σ' εκπλήξει...
Θα σκλαβώσει "κάθε θεατή ξεχωριστά, έξω από ηλικία,
κουλτούρα ή κοινωνική τάξη. Ακριβώς (γιατί) αυτό είναι το θέατρο: ''συμφιλιώνει''
τις διαφορές των ανθρώπων, όποιες και αν είναι αυτές"...
Η θεατρίνα βλέπει, με το τέλος κάθε παράστασης, να ολοκληρώνεται ο στόχος της: " Να μπει ο θεατής σε μια κατάσταση
εγρήγορσης, σκέψης. Να πάει το μυαλό του παρακάτω ή παραέξω από εκεί που
ήταν πιο πριν. Να συγκινηθεί επίσης. Αλλά να θυμάται την επόμενη ημέρα
αυτό που είδε. Και αν το θυμάται, αν στροβιλίζει στη σκέψη του, τότε έχω
κάνει αληθινό θέατρο".
Αυτός είναι και ο λόγος που παίζει στο σανίδί!
Σου δίνεται και πάλι, η δυνατότητα, ένθερμε θεατρόφιλε, να απολαύσεις τη "Ρόουζ" Ζωή Λάσκαρη, στο ρόλο που τη λάτρεψε...
Στις 24, 25 και 26 Μαρτίου θα σε "περιμένει" στη θεατρική Σκηνή "Ζωή Λάσκαρη" να την αποθεώσεις.
Γιατί μόνο η αποθέωση της αξίζει!
Ταυτότητα παράστασης: απόδοση: Μιμή Ντενίση,
σκηνοθεσία: Adolf Shapiro, σκηνικά: Μιχάλης Σδούγκος, φωτισμοί: Κατερίνα
Μαραγκουδάκη. Ερμηνεύει η Ζωή Λάσκαρη.
Για άτομα με κινητικά προβλήματα υπάρχει ειδικό lift για πρόσβασή στο θέατρο.
Για άτομα με κινητικά προβλήματα υπάρχει ειδικό lift για πρόσβασή στο θέατρο.
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 2η, Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013, 20:00
ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ 3η, Τρίτη 26 Μαρτίου 2013, 19:00
*Όλα τα έσοδα της παράστασης της 26ης Μαρτίου θα διατεθούν στο Κέντρο Αυτισμού SOS.
ΓΕΝΙΚΗ ΕΙΣΟΔΟΣ: 10 ευρώ
Θεατρική Σκηνή «ΖΩΗ ΛΑΣΚΑΡΗ», Καστοριάς 34-36 & Ιερά Οδός, Βοτανικός.
Τηλέφωνο κρατήσεων: 210.34.77.878.
ΑΡΕΣΕΙ:
* Σαν παλιό σινεμά likes this.
* Kythira Kythiraa A Full, Billy McTsiou Matsoukas, Mimi Kanimos Samioti and 2 others like this.
* Panagiotis Koumtsidis, Viktoras Lampros, Thodoris Aggelasopoulos and 26 others like this.
* Lamprini Thrilitsa, Despina Alexantonaki, Simos Aramp and 22 others like this.
ΣΧΟΛΙΑ:
* Tzina Alimpoutaki !!!!!!!!!!!!!!!!!
*
